Ipuin hau joan den urteko kultur asterako idatzi nuen ez da nire ipuin hoberena baina niri gustatzen zait:
Burrum, bum-brum!!! Izotza apurtzen. Soinu horrekin esnatzen zen Aurora egunero, beti gauza berdina.
Aurora, Ipar poloko hartz bat zen, bere ama eta arrebarekin bizi zen.
Egunero ikusi behar zuen bere amarekin nola urtzen zen gau hartan lo egin zuten lekuaren izotza. Egunero asko ibiltzen zuten eta igeri ere, beti berdina gertatzeko baina hori ez zen arazo bakarra; bazeuden burdinezko animali haundiak, bere ahizpa hil zutenak, edo extralurtarrak, kideak lapurtzen zutenek. Ere bai burdinezko animalia janaria lapurtzen zuten bere aurrean pasatzean.
Ikusten dugun bezala, Auroraren bizitza ez zen oso ona, baina berarentzat bakarrik ama eta arreba ziren garrantsitsuak.
Egun batean, lekuz aldatzean Aurora, atzeratu zen eta galdu zen.
Igeri eta igeri egin eta gero uharte txiki bat aurkitu zuen. Han bakarrik orroka hasi zen.
Orduan klaxon bat entzun eta ziztako bat hantzeman zuen hankan, esnatu zen hurrengo aldian, burdinezko animali haundi batean zegoen eta hiru extralurtar zeuden bere aurrean, horiz jantzita. Arrain asko ikusi zituen, gako batetik zintzilikaturik eta negar egin zuen, bere gose egun guztieneagatik, bere hildako ahizparengatik, igeri egiteko egunengatik, lo egiteko lekua bilatzeko, ere egin zuen negar bere arrebarengatik, baina gehiago bere amarengatik, ez zuen berriro ikusiko eta bere maitasu guztia faltan sentituko zuen.
Gehienok ama izan dugu, eta nahiz eta ez onartu, noizbait egon gara triste bere faltarengatik, baina beti dakigu, ama berriro ikusiko dugula, Aurorak berriz bazekien bere ama ez zuela berriro ikusiko, ez zuen berriro ikusiko bere irribarrea, bere begien disdira eta bere eskuineko belarri beltza.
Hurrengo hilabeteak abegi zentro batean pasatu zituen, han extralurtar bat ezagutu zuen, eta ez zen extralurta gaiztoa, egunero janaria eramaten zion eta berarekin geratzen zen laztanak ematera.
Baina lagun animaliak ere bazeuzkan, adb. bere gelan bazeuden bi mortza, edo beste gela batean bazegoen Taigako hartz marroi bat. Baina bere extralurtarra maitatzen zuen gehien.
Egun batean extralurtarra ez zen agertu, eta kezkatzen hasi zen Aurora. Mortza batek esaten zuen, kaleratu zutela berari, Aurorari, gehiegi maitatzen ziolako eta beste animaliei, bost axola. Extralurtarra ez zen etortzen eta Aurora oso triste geratu zen. Ez zuen jaten eta hain argala zegoen ezin zela mugitu ere.
Baina egun batean kutxa haundi bat sartu zuten bere gelan, eta kutxa horretatik Auroraren adinako hartz arra eta hartz eme zahar bat atera zen. Irribarre alaiarekin, begi disdiratsuekin eta eskuineko belarri beltz batekin.
Burrum, bum-brum!!! Izotza apurtzen. Soinu horrekin esnatzen zen Aurora egunero, beti gauza berdina.
Aurora, Ipar poloko hartz bat zen, bere ama eta arrebarekin bizi zen.
Egunero ikusi behar zuen bere amarekin nola urtzen zen gau hartan lo egin zuten lekuaren izotza. Egunero asko ibiltzen zuten eta igeri ere, beti berdina gertatzeko baina hori ez zen arazo bakarra; bazeuden burdinezko animali haundiak, bere ahizpa hil zutenak, edo extralurtarrak, kideak lapurtzen zutenek. Ere bai burdinezko animalia janaria lapurtzen zuten bere aurrean pasatzean.
Ikusten dugun bezala, Auroraren bizitza ez zen oso ona, baina berarentzat bakarrik ama eta arreba ziren garrantsitsuak.
Egun batean, lekuz aldatzean Aurora, atzeratu zen eta galdu zen.
Igeri eta igeri egin eta gero uharte txiki bat aurkitu zuen. Han bakarrik orroka hasi zen.
Orduan klaxon bat entzun eta ziztako bat hantzeman zuen hankan, esnatu zen hurrengo aldian, burdinezko animali haundi batean zegoen eta hiru extralurtar zeuden bere aurrean, horiz jantzita. Arrain asko ikusi zituen, gako batetik zintzilikaturik eta negar egin zuen, bere gose egun guztieneagatik, bere hildako ahizparengatik, igeri egiteko egunengatik, lo egiteko lekua bilatzeko, ere egin zuen negar bere arrebarengatik, baina gehiago bere amarengatik, ez zuen berriro ikusiko eta bere maitasu guztia faltan sentituko zuen.
Gehienok ama izan dugu, eta nahiz eta ez onartu, noizbait egon gara triste bere faltarengatik, baina beti dakigu, ama berriro ikusiko dugula, Aurorak berriz bazekien bere ama ez zuela berriro ikusiko, ez zuen berriro ikusiko bere irribarrea, bere begien disdira eta bere eskuineko belarri beltza.
Hurrengo hilabeteak abegi zentro batean pasatu zituen, han extralurtar bat ezagutu zuen, eta ez zen extralurta gaiztoa, egunero janaria eramaten zion eta berarekin geratzen zen laztanak ematera.
Baina lagun animaliak ere bazeuzkan, adb. bere gelan bazeuden bi mortza, edo beste gela batean bazegoen Taigako hartz marroi bat. Baina bere extralurtarra maitatzen zuen gehien.
Egun batean extralurtarra ez zen agertu, eta kezkatzen hasi zen Aurora. Mortza batek esaten zuen, kaleratu zutela berari, Aurorari, gehiegi maitatzen ziolako eta beste animaliei, bost axola. Extralurtarra ez zen etortzen eta Aurora oso triste geratu zen. Ez zuen jaten eta hain argala zegoen ezin zela mugitu ere.
Baina egun batean kutxa haundi bat sartu zuten bere gelan, eta kutxa horretatik Auroraren adinako hartz arra eta hartz eme zahar bat atera zen. Irribarre alaiarekin, begi disdiratsuekin eta eskuineko belarri beltz batekin.
No hay comentarios:
Publicar un comentario